ახალი წლისთვის სვანეთში საგანგებოდ ემზადებოდნენ, მეკვლეც წინასწარ იყო შერჩეული. ვიდრე მეკვლე არ მივიდოდა ოჯახში არავინ მისცემდა თავს უფლებას ოჯახის მყუდროება დაერღვია. მეკვლე ოჯახში რომ შედიოდა მაშინვე სიმღერას იწყებდა. სიმღერა უნდა ყოფილიყო ყველაზე დიდი მეკვლე.

სვანეთში ახალი წლის ტრადიციების შესახებ მწერალი ერეკლე საღლიანი გვაიმბობს:

- მასპინძელი ეკითხებოდა: -რა მოგაქვსო? სიმღერას რომ დაასრულებდა პასუხობდა:-ბედნიერება, სიმრავლე, სიმრთელე, სიამტკბილობა, წინსვლა, ხვავი, ბარაქა, დოვლათი. ოჯახში შესულს თან ნაძვის ხის ტოტი შეჰქონდა. ნაძვის ხის ტოტის შეტანის რიტუალი აუცილებელი იყო.

ოჯახში შესულს მასპინძელი ხვდებოდა ტაბაკზე გაშლილი სუფრით. დალოცვის შემდეგ მეკვლე ოჯახს ტოვებდა. მასპინძელი კი მოვალე იყო სიმღერით გაეცილებინა. ახალ წელს თუ სიმღერა არ იცოდა მასპინძელმა და მეკვლემაც სრულყოფილად ვერც შეხვდებოდა.

მეკვლემაც თუ სიმღერა არ იცოდა, მეკვლედ არავინ აირჩევდნენ. ხოლო რაც შეეხება მასპინძელს, რომელიც სიმღერით გააცილებდა მეკვლე, უკვე აშკარა იყო, რომ მან ვალი ვერ მოიხადა მეკვლის წინაშე. მეკვლე როცა ოჯახიდან გადიოდა მასპინძელი ამოარჩევდა სპეციალუარდ ისეთ ხარს, რომელსაც შუბლზე ნიკორი ანუ თეთრი ღარი ჰქონდა. ჩაიყვანდა წყალზე დაალევინებდა და შემდეგ უკვე ეზოში შემოყავდა. რა თქმა უნდა ამას თან ახლდა თავისი რიტუალი-ლოცვა, კურთხევა.

სუფრა

სუფრაზე რა თქმა უნდა ყველაფერი იყო, იმიტომ, რომ ახალი წელი სვანეთში ძველი სტილით იმართებოდა. ნამდვილი ახალი წელი 13-14 იანვარს აღინიშნებოდა. სხვათაშორის დღემდე გარკვეული ძალით არის შემონარჩუნებული. ახალი წლის გათენების შემდეგ შეიკრიბებოდნენ ახალგაზრდები. ყველა ოჯახში შედიოდნენ, ოჯახს დალოცავდნენ, თუ ვინმე მონდურებულნი იყვნენ ერთმანეთთან სოფელი მოვალე იყო შეერიგებინათ. ახალ წელს ყველა მშვიდად უნდა შეხვედროდა.

ჩვენში ასეთი გამოთქმაა, როცა სახლის ზღურბლს გადააბიჯებ არ შეიძლება შენი უსიამოვნო ფიქრი ოჯახში შეიტანოო. სახლი ზღურბლის მერე ყველაზე წმინდა ადგილია. ჰოდა, ვინც მწყრალად იყვნენ ერთმანეთთან, ისინი სახლში ხომ ვერ შევიდოდნენ. ამიტომ უნდა შეერიგებინათ შემომწყრალი ადამიანები და ისე შესულიყვნენ წმინდა სახლში, ზღურბლის იქით. მანდილოსნები კი "ლემზირს", სპეციალურ ზედ ჯვრის გამოსახულებიან პურებს აცხობდნენ. სვანურად ლემზირი არის ლოცვის პური. ძველი ტრადიციები მკრთალად, მაგრამ მაინც არის სვანეთში შემორჩენილი.