ახლახან ჩავლილი ღვთისმშობლის შობის დღესასწაულთან დაკავშირებით მინდა მოგითხროთ ერთი მშვენიერი ტაძრის შესახებ, რომელიც ორი საუკუნის წინ, სამეგრელოს დიდმა მთავარმა ლევან დადიანმა ამ დღის აღსანიშნავად უძღვნა ყოვლადწმიდა ღვთისმშობელს და სადაც თითქმის ასწლიანი პაუზის მერე, წლების გამავლობაში მსახურობდა თქვენი მონა-მორჩილი…
დღეს მინდა მოგიყვეთ იქ აღვლენილი პირველი წირვისა და თავს გადახდენილი ერთი საგულისხმო ამბის შესახებ…

1996 წელი იდგა.
დიდი მარხვა დასასრულს უახლოვდებოდა, როცა ჭყონდიდელმა მღვდელმთავრმა სალხინოს დადიანების კარის ტაძარში მსახურების აღდგენა და წინამძღვრად ჩემი დადგენა გადაწყვიტა. ორ დღეში ლაზარეს შაბათის დღესასწაული დგებოდა, ამიტომ პირველი წირვის აღსრულებაც ამ დღეს გადაწყდა. სიმბოლურიც იყო ასეთი დამთხვევა: ათეული წლების მანძილზე გაუქმებულ ტაძარში მსახურების აღდგენა ლაზარეს მკვდრეთით აღდგინების დღეს...

იმ დროისთვის ტაძარს სარკმლები არ ჰქონდა და ცუდ ამინდში წვიმა და ქარი თავისუფლად აღწევდა შიგნით. ამ დღეს კი დილიდან საშინელი ქარი ამოვარდა და დადიანების ეზოში მდგარ ასწლოვანი ჭადრების ხეივანს ლაწა-ლუწი აუტეხა.
როცა ტაძარში შევედი, ჩემს უკან კარი ძლივს მოვიხურე. ქარი, თითქოს მინდორშიაო, აქაც გიჟივით დაბორიალობდა და ყველგან თავის ხელებს აფათურებდა…

მსახურებაზე მე და მედავითნე და თითზე ჩამოსათვლელი ადამიანები ვიდექით. კარებდაკეტილ და უშუქო ტაძარში ნახევრად ბნელოდა. გარედან ჭადრების ხეივანში გაბლანდული ქარი გულისშემძვრელად მოთქვამდა და გამაყრუებელი ხმაურით ავსებდა უსარკმლო ტაძარს…

არასოდეს დამავიწყვება ეს დღე და ის პირველი მსახურება, რომელმაც მაშინ ქარის თანამწირველობით ჩაიარა…

ნუ დაგავიწყდებათ, რომ ახალნაკურთხი მღვდელი ვიყავი და ისედაც შიშ-კანკალით აღვასრულებდი ხოლმე საღმრთო ლიტურღიას, ამ დღის წირვა-ლოცვა კი ჩემთვის ნამდვილ გამოცდად იქცა…
ეს არ იყო წირვა, როგორც ჩვენ წარმოგვიდგენია ხოლმე: - ნაკადულივით მორაკრაკე, დამამშვიდებელი, თვალის და ყურის დამატკბობელი. არა, ეს იყო ბრძოლა, იაკობის ღმერთთან ბრძოლის მსგავსი, ეს იყო ბრძოლა მადლის მიტაცებისათვის, ბრძოლა ჩამქრალი სანთლების ფონზე, ქარის გამაყრუებელ ხმაურში…
მსახურების ბოლოსკენ, როცა მღვდელი საღმრთო ძღვენის კურთხევას აღასრულებს, ქარი სულმთლად გადაირია და ერთ მომენტში, ღია სარკმლიდან შემოვარდნილმა ჰაერის ტალღამ უკვე ნაკურთხი წმიდა ძღვენი კინაღამ გადამიყირავა. მაშინ მთელ სხეულში შიშის ცხელმა ტალღამ დამიარა და ტრაპეზზე დაბრძანებულ წმ. ნაწილებს მთელი სხეულით გადავეფარე. ხელები შემოვხვიე და ძლივს დავამაგრე…

მოძღვრის ნათქვამი მახსოვდა ,,მსახურებისას მთელი ყურადღებით უნდა იდგე, რადგან ფეშხუმზე დაბრძანებული სეფისკვერის უმცირესი ნამცეციც კი თავად ქრისტე და სამყაროს შემომქმედი ღმერთიაო" და ამის გამო გულს ბრაგაბრუგი გაჰქონდა. ,,ღმერთო მიშველე",,ღმერთო მიშველე"… - ვლოცულობდი და შიშისაგან ოფლი მასხამდა. ვნანობდი, რომ არ გადავდე წირვა და წმიდა ძღვენი საფრთხის ქვეშ დავაყენე...
ქარი კი არ ცხრებოდა, უკვე ვერც მე გავიქცეოდი ბრძოლის ველიდან და ვიყავით ამ ჭიდილსა და ომში ... საოცარი სანახაობა იყო: ტრაპეზის მაგიდაზე გადამხობილი და წმიდა ძღვენზე ხელებშემოხვეული მღვდელი და მასთან მოპაექრე ქარი... ერთ წამს ფიქრმა გამიელვა: ,, - მაგრამ ეს ხომ უფლის სისხლი და ხორცია, ეს ხომ თავად უფალია... და მე მიწევს მისი დაცვა?... ის ხომ აქეთ გვიცავს, ის ხომ ყოვლგანმყოფი და ყოვლადძლიერია, მაშ მე რად მიწევს მისი დაცვა და მთელი ეს განსაცდელი?" ...და ამ დროს ერთბაშად, უცებ ერთ წამში მივხვდი რაც ხდებოდა ჩემს თავს და შვებით ამოვისუნთქე: ,, - დიდება შენ ღმერთო, რომელმაც მხოლოდ ჩემი გულისთვის, ჩემი განწავლისთვის გახადე დღეს შენი საღმრთო სისხლი და ხორცი ჩემი დასაცავი, შენ ხომ ყოველთვის ასე განაგებ და ხშირად ისე გამოგვიჩნდები, თითქოს ჩვენი დაცვა გჭირდებოდეს. შენ ხომ ამის მსგავსად და ჩვენი გულისთვის, ჩვენს გადასარჩენად გახადე შენი ეკლესია და შენი სიწმიდეები ჩვენი დასაცავი, გლახაკი და დავდრომილი ჩვენი მოსავლელი? განა შენ ვერ უპატრონებდი, განა შენ ვერ განკურნავდი?… მაგრამ შენ ხომ ამით გვსწავლი, როგორც ოდესღაც პავლეს, თუ როგორი თავგანწირული მსახურება მართებს შენს მსახურს, რათა მისით განიწმიდოს და მისით გადარჩეს?"…

გარეთ ისევ ხმაურობდა ქარი, მაგრამ სულში უკვე მყუდროება გამეფებულიყო, შიში აღარსად იყო და მთელ არსებას სიმშვიდე დაუფლებოდა... ქარმა ნელ-ნელა იკლო, ხანდახან ისევ შემახსენებდა თავს, მაგრამ მე თითქოს არაფერიო, განვაგძობდი მსახურებას და ჩემთვის მეღიმებოდა...
საოცარი კი ის იყო, რომ დასრულდა თუ არა მსახურება, ქარიც ჩადგა…
მაშინ მივხვდი, რომ ეს ყველაფერი, ჩემი მომავალი სამღვდელო მსახურების წინასახე იყო და რომ მომავალში ასევე უნდა გადავფარებოდი ჩემზე რწმუნებულ ეკლესიას, რათა დამეცვა მისი სიწმიდე, მისი საწმყსო და მისი მთლიანობა…

…….
იმ დღის მერე თითქოს ის ქარი სულში ჩამისახლდა და დღევანდელ დღემდე ყოველ წირვაზე მახსენებს თავს…ყოველი წირვის დაწყების წინ საიდანღაც მოვარდება, ამაღელვებს, ამაფორიაქებს, ყველა ცოდვას თვალწინ ამიფრიალებს და არ მეშვება, სანამ წმიდა ზიარების ნანატრ ნავსაყუდელს არ მივაღწევ და ჩემი სულის ღუზა მის მყუდრო ნაპირებთან არ ჩაეშვება…