ცრემლში ვიხრჩობი, გული მტკივა, რომ ვერ შევძელი,
ისე მელოცა, თქვენს სიცოცხლეს რომ ერგებოდა,
კადრებად ქცეულ, მრავლისმეტყველ, თქვენს გაღიმებას,
უფლის ნათელი, ზეცის კართან, ეგებებოდა,
გაქცეულ წამებს ვერ ვაბრუნებ, ძალა არ შემწევს,
რას ვიფიქრებდი ეს ტკივილი შემეხებოდა,
თითქოს, მკერდიდან, ამომგლიჯეს გული შვილებმა,
სხვისმა შვილებმა, ჩემს შვილებში, რომ მერეოდა,
უფალო გახსოვს?
ანთებული თაფლის სანთელი,
ჩემთან ერთად რომ, მათ სიცოცხლეს, გევედრებოდა,
ისევ ატირდა, გახეთქილი გულის, სიმშვიდე,
რომელიც, შვილთა, ნატერფალებს ეფერებოდა,
თქვენი ღიმილის საფასურად, ცრემლს ვაგროვებდი,
როცა უფალი, თქვენს ბილიკზე, გეგებებოდათ,
გთხოვთ, მაპატიეთ, არ მიწყინოთ ჩემო შვილებო,
რომ ვერ ვილოცე, ისე, როგორც თქვენ გერგებოდათ...
ქეთი ალასანია.